Het was geen gemakkelijke rit vandaag. Voor de derde maal de Redoute binnen 10 dagen, dat was leuk. En een aantal andere klimmetjes kwamen me eveneens erg bekend voor. Prima, dat was ook niet het probleem. Het vervelende was het typische herfstweer. Regen, windvlagen en zo’n 11 graden waarbij de gevoelstemperatuur een stuk lager lag. Waarom rij je daarvoor helemaal naar onder Luik..? Omdat je achteraf toch weer uitkijkt naar de volgende cyclo die op de lijst staat. Vraag me niet te vertellen hoe dat precies werkt. Het zal een combinatie zijn van factoren. De kick van het hardrijden, het doorstaan van pijn, het heroische gevoel na het beklimmen van een berg, het bewijzen van jezelf tegenover jezelf, steeds weer op zoek gaan naar die schaarse momenten dat je echt lekker rijdt en alles aan lijkt te kunnen.. Er schijnen wel meer mensen ‘last’ van te hebben aangezien er 6000 fietsers aan de start verschenen.
|
De startijd was van 07:30 uur tot 09:00 uur voor de 137 km route (foto’s). Ik wilde zo laat mogelijk starten in verband met de regen die volgens de voorspellingen ergens in de ochtend zou stoppen. Om 8 uur was ik in Tilff, een half uur later had ik me ingeschreven en 11 minuten na de start lag ik al plat op het asfalt. In een beklimming tikte ik het achterwiel aan van de fietser voor mij. Ik was nog niet wakker denk ik. De schade viel gelukkig mee, eigenlijk alleen een pijnlijke duim. Ik viel op mijn linkerkant, na een eerdere val rechts is nu ook de linkerkant ingewijd. Links valt overigens beter. Het weer deed me geen goed. De regen kwam op een gegeven moment met bakken uit de hemel en het heeft sommigen doen laten omkeren. Ik kreeg het koud en m’n benen voelden aan alsof ze er echt helemaal geen zin in hadden, en ik had dat zelf ook niet zo.. (hmm.. je gaat inderdaad tegen je benen praten hoe meer je fietst). Maar eigenlijk ging het verder best aardig, ik moest er alleen flink voor werken. De klimmetjes zorgden voor de warmte, de afdalingen voor de kou, en op het vlakke wind tegen waardoor ik als het even kon in groepjes bleef hangen. Tilff ligt vlak bij Spa, daar was de start van de Waalse Pijl van vorige week zaterdag. Met de Steven Rooks Classic reed ik hier ook in de buurt. Sommige stukken deed ik dan ook voor de tweede of derde keer binnen 10 dagen, maar ook enkele nieuwe klimmetjes heb ik leren kennen. De Salle d’Amirauté was de eerste klim, best pittig met een stuk van 19%. De Côte de Oneux was leuk. Tot de eerste ravitaillering op 64km volgden nog drie klimmetjes met als laatste de Côte de Wanne en die mag er ook zijn. |
|
|
De regen werd minder maar bleef aanhouden en dat leverde mooie plaatjes op vanaf de toppen van de bergen. Witte wolken die zich samenpakten in de dalen zorgden voor mooie contrasten met de grijzen lucht daarboven en de groene heuvels. Maar wel koud met de mist en de regen. Het was dus snel doorfietsen om niet af te koelen. En oppassen met het gladde wegdek in de lastige afdalingen.
De Côte d’ Amermont was niet makkelijk met een lengte van 3300 meter en een steil stuk van 21%. De Col du Rosier die ik vorige week nog links had laten liggen was mooi en eerder lang dan zwaar. Deze klim heeft wel iets weg van een Alpenklim. Van de Côte de Xhierfomont kan ik me alleen nog maar herinneren dat de regen stopte, een memorabel moment deze dag. Toen op 115 km bij de tweede ravitaillering heel af en toe de zon te zien was, voelden m’n benen direct beter aan. En m’n stemming ook. De Redoute was leuk vanwege het volk dat de dapp’ren stond aan te moedigen. Bob Marley knalde uit de autoradio van een fotograaf en dat motiveerde. Tot aan de finish op 135 kilometer eindelijk lekker gereden, beter laat dan nooit. Een sfeerbeeld vind je hier. Mijn Polar gegevens: Duur 4:55:40 Gemiddelde snelheid 27,5 km/u Stijging 2200 m |
|
Leave a Reply