Eind maart naar een warm en zonnig land op vakantie gaan met de familie en (natuurlijk) de fiets is prachtig, zeker als het dan ook nog vriest en kraakt in Nederland. Na een bezoek aan Lanzarote en Gran Canaria in de afgelopen jaren was nu het nu de beurt aan Tenerife. Voor het eerst met de kleine Juul van 7 maanden het vliegtuig in en dat ging heel goed. Wat een relaxed mannetje.
Pas op de derde dag van de vakantie heb ik de fiets in elkaar gezet en ben ik de Teide opgereden. Ik had een route via www.gpsies.com die me een paar kilometer over de autosnelweg TF1 wilde sturen waar de auto’s 130 per uur reden en het bergop ging. Er was geen andere mogelijkheid van waar ik stond dan om die snelweg te pakken. Ik ben omgekeerd en besloot de klim andersom te doen.
De klim begint bij Los Christianos waar ik de TF28 opdraai. Het is druk op de weg, veel verkeer. Dat maakt het niet erg leuk. De automobilisten rijden wel met een prettige afstand langs me heen, dat is in Nederland wel anders. Ik klim de eerste kilometers met 5 à 6 procent omhoog waarna het iets afvlakt naar 4 procent en rij van dorpje naar dorpje. Het is warm, ik zweet. Het verkeer wordt steeds minder. Ik heb constant uitzicht op de kustlijn die een kilometer of 10 van me verwijderd is. Klinkt leuk maar het doet me niet veel. De kale bruine rotsen, het vele glimmende plastic van de bananenplantages en de drukke autowegen maken dat het geen uitzicht is waar ik van kan genieten. Kilometerslang rij ik zo naar Granadilla.
{boxplus href=|images/stories/cycling2013/tenerife01.jpg| title=|El Teide meldt zich al snel| rel=boxplus-gallery theme=darksquare} {/boxplus} |
{boxplus href=|images/stories/cycling2013/tenerife02.jpg| title=|Vilaflor, hoogste bergdorp van Spanje| rel=boxplus-gallery theme=darksquare} {/boxplus} |
{boxplus href=|images/stories/cycling2013/tenerife03.jpg| title=|Tussen de zwarte rotsen door op slecht asfalt| rel=boxplus-gallery theme=darksquare} {/boxplus} |
Daar aangekomen ben ik al 20 kilometer aaneengesloten an het klimmen. Ik draai op een kruispunt naar links en het wordt vanaf nu iets steiler met 7 à 8 procent. Gelukkig ziet de omgeving er mooier uit. Ik klim naar Vilaflor op 1.600 meter, het hoogste bergdorp van Spanje. Ondertussen rij ik al even op wolkenhoogte, maar er nooit echt doorheen. De wolken blijven op gepaste afstand van het land. Ik zie geen zee of zon meer. Ik heb het ook niet meer zo warm, het is heerlijk nu om te klimmen. In Vilaflor stap ik even af voor een foto en een praatje met een Belgische fietser. Ik ben nu al 32 kilometer aan het klimmen en heb er nog 13 te gaan.
De laatste kilometers door een dennenbos bevatten ook een paar stukjes van 9, 10 en 11 procent. Ik merk nu dat ik moe aan het worden ben en draai niet soepel meer. Ik heb ook geen idee wanneer de top precies komt en hoe het eruit ziet. En of het koud is. Ik kom boven het wolkendek uit en rij jin de knallende zon. Prachtig en lekker koel op die hoogte. Ineens sta ik op 2100 meter bij een bord, een van de hoogste punten op het eiland waar nog asfalt ligt. Ik stap af en maak een foto en rij door, de klim had een gemiddelde van 4,7 procent over 45 kilometer, mijn langste klim ooit.
Een korte afzink, kruising naar links en een lange kaarsrechte weg van bedenkwaardige kwaliteit waar ik vol aan de bak moet om daar tegen de wind in met 3 à 4 procent omhoog te rijden, langs de Pico del Teide die met z’n 3.718 meter onaantastbaar boven alles uittoornt. Ik rij nu door de zwarte lavavelden en kan vanaf hier, dik 2.200 meter hoog, neerkijken op wolken en de zee terwijl in de verte de top van het eiland Gomera boven de wolken uitsteekt. Heel apart.
Dan afdalen op dezelfde slechte weg, kilometers lang trilend op de fiets hopende dat er geen schroefjes loskomen, af en toe hard in de remmen bij de hele slechte stukken. Ik tik toch ruim de 70 km per uur aan, m’n fiets is echt fantastisch. Eindelijk weer goed asfalt na vele kilometers. En een hele steile afdaling in het dorp Chirche met een stuk van 26 procent, en na nog 700 meter snelweg sta ik weer voor het hotel.
{boxplus href=|images/stories/cycling2013/tenerife07.jpg| title=|Van 0 naar 2.100 meter| rel=boxplus-gallery theme=darksquare} {/boxplus} |
{boxplus href=|images/stories/cycling2013/tenerife08.jpg| title=|Chirche| rel=boxplus-gallery theme=darksquare} {/boxplus} |
{boxplus href=|images/stories/cycling2013/tenerife06.jpg| title=|Juul| rel=boxplus-gallery theme=darksquare} {/boxplus} |
Drie dagen later weer een beklimming. Dezelfde TF28 waar ik voel dat ik met volle buik naar boven rij. Ik heb teveel gegeten de afgelopen dagen en moet dit gaan bekopen vrees ik. In La Camella sla ik nu af richting Arona. Dit blijkt een hele mooie route te zijn die steiler en korter is en op gemiddeld 6,7 procent uit zal komen. Ik ga me wat beter voelen en rij redelijk door en er volgen leuke haarspeldbochten en aardige dorpjes. Verkeer is er niet veel. In Vilaflor aangekomen gaat er maar een weg naar boven en die ken ik nu. Ik rij de 13 kilometer flink door en probeer een mooie strava tijd neer te zetten. Met het zout op mijn kleren kom ik boven en naar achteraf blijkt rij ik vandaag de 26e tijd van de 178 tot dan toe over de gehele klim. En als ik op strava selecteer op leeftijd dan heb ik de 7e tijd. Selecteer ik op gewichtsklasse dan heb ik met 12 seconden verschil de eerste tijd. Hoera! voor het lekkere eten in het hotel waardoor ik een gewichtsklasse ben gestegen. En nogmaals Hoera! want dankzij strava lijk ik nu bergop maar een halve pannenkoek.
Ik daal af met een extra shirt met lange mouwen en dat is geen luxe want de wind is koud en straf. Na 33 kilometer dalen ben ik weer bij Los Christianos en rij ik nog 7 km naar het hotel op de parallelwegen langs de TF1.
Conclusie: de tweede route was echt de moeite waard en het is leuk om een klim van 45 km op je naam te hebben. Stijgen vanaf zeeniveau naar de lavavelden op ruim 2.100 meter klinkt ook gaaf en het uitzicht is er uniek. De volgende keer toch liever een ander eiland met meer afwisseling en minder verkeer zoals Lanzarote. Of de Algarve, die staat nu hoog op het lijstje.
Leave a Reply