Het passeren van de finishlijn van Limburgs Mooiste betekende niet alleen het einde van mijn langste rit ooit (262 km), maar eveneens de afsluiting van de voorbereidingsfase voor de ritten die ik in Frankrijk ga rijden. Nog twee weken en dan heb ik mijn eerste Franse cyclo achter de rug.
Voor Limburgs Mooiste (LiMo) had ik het plan opgevat om voor de 150km gaan. 's Ochtends besloot ik de 200 te doen vanwege het mooie weer, en onderweg het plan gewijzigd naar 250km. Na de eerste 100 km werd het me duidelijk dat LiMo een een ander soort cycloportive is dan de vorigen die ik heb gereden. Drukker en meer gericht op een publiek met een mix aan fietservaring. Ik ging om hard te fietsen, maar dat lukt de laatste 150 km niet meer zo goed vanwege de drukte. Op de steilste klimmetjes was soms filerijden op heel smalle wegen. En af en toe mensen die op niet zulke handige plaatsen even gingen uitrusten, daarmee gevaarlijke situaties creeerend. Eigenlijk heb ik me hier nauwelijks aan gestoord, het mooie weer was een verademing na de regen van de afgelopen weken en dat deed me goed.
Ik was om 06:10u gestart. De organistatie was nog niet helemaal op gang want de eerste ravitailleringspost op de blauwe route was er nog niet. Nu had ik daar zo kort na de start geen behoefte aan dus dat deed me niets. Later zag ik dat ik gewoon voor lag op het snelste schema waar de organisatie op had gerekend: 25 km p/u gemiddeld. Dûh. Lastig was wel dat op de blauwe route (de eerste 100km) op drie punten pijlen ontbraken. Ik heb samen met anderen een paar keer flink moeten zoeken en overleggen. Na de blauwe route volgde de rode route van 150 km. Toen ik bijna klaar was met de rode route zag ik ineens een bord vlak voor Megaland (het finishterrein) die de 200 en 250km rijders direct van de blauwe naar de rode route doorstuurden. Dat bord was er nog niet toen ik 's ochtends klaar was met de blauwe ronde. Dit had me een hoop tijd gescheeld want ik ben toen eerst weer naar de start/finish gereden. Dit alles heeft me wel ruim 10 bonuskilometers opgeleverd. En ook jammer dat ik geen tastbare herinnering heb in de vorm van een T-shirt (uitverkocht), de gratis bidon (allemaal al uitgedeeld) of iets anders (kratje Gulpener of zo). Daartegenover staat dat de massage die een een jongen van de opleiding physiotherapie mij gaf na aankomst bijzonder prettig was.
Al met al ben ik tevreden. Het weer zat mee, de zonsopgang was prachtig, de route was mooi, de bevoorradingsposten waren goed bemand (ik kan niet tegen de term 'bemensen') en er was voldoende voeding en drank. En m'n benen waren best goed, en eigenlijk vind ik dat het belangrijkste. De Cauberg twee keer tegengekomen (eindelijk weet ik hoe deze eruit ziet vanaf de fiets), evenals de Kruisberg, de Eyserbosweg, de Kosenberg (België), de Keutenberg en al die andere klimmetjes die in de Amstel Gold race terugkomen. Na 170km kreeg ik het wat moeilijk, maar ik vertrouwde erop dat ik me beter zou gaan voelen, en dat gebeurde ook. Naarmate het einde naderde was het beste er wel vanaf maar mijn benen konden nog goed gas geven. Ook de snellere fietsers die een kortere afstand reden kon ik nog bijhouden, of uit het wiel rijden. En dat ik de laatste korte klimmetjes na 258km op het voorblad heb kunnen nemen geeft op dat moment een gevoel van macht, en de wetenschap dat het ook wel goed zit met de kracht en de vorm.
De terugweg met de auto naar huis was veel moeizamer dan het fietsen van 262 km. Alleen op het terrein zelf al een uur in de file gestaan om op de openbare weg te komen. Het terrein waar overigens zes dagen geleden nog het Pinkpop festival stond. En eenmaal op de openbare weg wederom een half uur file voordat ik de snelweg had bereikt. Dat was balen want ik had maar drie cd's bij me en die kende ik onderhand wel uit mijn hoofd. En ik moest nog boodschappen doen ook..
Fase 1 recapitulerend: ik ben tevreden over de in maart gekozen strategie van het rijden van cyclo's in Nederland en België. In een maand tijd 5 zware tochten gereden met een totale afstand van ongeveer 890 kilometer. Niet alleen goed voor de training maar ook om ervaring op te bouwen met hoe het er in een cyclo aan toe gaat. Hoe je je moet voorbereiden, hoe het ook al weer is om in groepen te rijden, of ik met de wat snellere jongens mee kan komen.. Alle tests zijn eigenlijk wel geslaagd en ik fiets nu duidelijk beter dan een maand terug. Een rit van 150 km is geen probleem meer. Klaar voor de eerste cyclo in Morzine op 16 juni!
M'n wekker ging vanochtend al om 4u, de stappers (uitgaansleven) van vrijdag- op zaterdagnacht kwam ik tegen op hun weg naar bed. Het is nu bijna 20 uur later. Tijd om te gaan slapen… pfff.
Leave a Reply