Lente in Cannes

Methode hoe je van de herfst in de lente geraakt: je vertrekt op bijvoorbeeld 23 februari 2009 om op 7:50u vanuit huis in de kou en de regen met je winterjas aan en je das om. Je pakt de trein naar Rotterdam en daarna het vliegtuig naar Nice, en om 12:45u sta je in een heerlijk lentezonnetje. En om 16u wordt het dan echt een feestje als je met je racefiets over de boulevard van Cannes rijdt. Nee, zweeft. Het mag duidelijk zijn, het is hier heerlijk. Zon, strakblauwe hemel, de temperatuur ligt boven de 10 graden en er staat een matig windje vanuit zee. Winterjas? Hahahahaha enz..

Het eerste deel van de reis is overigens wel even afzien. De bus van huis naar het station komt maar niet dus ik besluit te gaan lopen. Dappere beslissing. Drie tassen dragend, waarvan één met mijn fiets, sleep ik mij voort door de met carnavalsconfettie bezaaide straten van Tilburg. Het is dat ik een goeie conditie heb anders had ik de trein niet op tijd gehaald.

In het vliegtuig zitten velen die met mij naar het VMware congres gaan. Je hoort al die mannen praten (‘t is en blijft een mannetjeswereld) over hun fantastische projecten, hun kennis, de interessante weetjes, enzovoort. Daar heb ik geen zin in. iPod op en lezen… Althans, een poging daartoe. Binnen vijf minuten val ik als een blok in slaap om pas tijdens de landing in Nice wakker te worden, aangenaam verrast door de zon.

Met de georganiseerde bus naar Cannes, gesponsord door Novell.. (joh, bestaan die nog?). Geregistreerd bij het congres, VMware tas cadeau gekregen (welja, nog meer bagage) en daarna naar het hotel. De hotelier is een vriendelijke vent en het leuke is dat we gewoon een gesprek kunnen voeren. Ik bedoel, we praten Frans. Ik begrijp wat hij zegt, en hij lijkt zowaar mijn Franse zinnen te snappen. We praten over fietsen en over het congres waar ik voor kom. Hij blijkt eerder die week op de radio van het congres gehoord te hebben en vraagt me waar het over gaat. Ik kan hem dat uitleggen, in het Frans dus. “Oui c’est vrai, virtualisation est vraiment bon pour l’environment, comme le velo”.

Het is bijna half drie, tijd voor een fietsritje. Fiets uitpakken, controleren of alles heel is, opbouwen, voorzichtig met de momentsleutel de schroeven aandraaien.. KRAK! Een boutje kapot waar je de zadelpen mee vastzet. Putain! Wat nu. Naar de hotelier. Fietswinkels gesloten op maandag, dan maar naar een autogarage zoeken. Geen succes bij de autogarages, maar wel bij een motordealer. De paar woorden Frans die ik spreek zijn toch voldoende om me uit dit soort situaties te kunnen redden, dat geeft me een lekker gevoel.

Niet veel later stap ik op de fiets en rijd langs de kust. Het is moeilijk om uit te leggen wat er dan met me gebeurt, maar dit geeft zo’n enorme kick. Stel dat ik nu hier zonder fiets was, dan had ik me verveeld. Dan kan ik wat gaan drinken, boekje lezen, mensen kijken, misschien een leuk gesprekje voeren.. En natuurlijk, dat is ook leuk. Echter, het is zoveel keer leuker als ik daarvoor eerst gefietst heb. Want nu rijd ik hier rond in de zon op die geweldige fiets. Wind in de haren, over de boulevard, staan op de pedalen en even aanzetten, slingerend tussen auto’s met de zee als uitzicht. Een onbeschrijfelijk gevoel van vreugde maakt zich meester van mij. Iedereen die niet fietst moet toch gek zijn, wat is je leven dan toch leeg. Bijna medelijden heb ik met de niet-fietsers. Zo voelt het. Dit zijn de momenten waar ik het voor doe, hier word ik gelukkig van en dit geeft me zoveel energie. Al dat inpakken van gisteren, dat gesjouw van vanochtend, dat gedoe met dat boutje en andere zorgen en vraagstukken die je in een mensenleven kunt hebben zijn in één seconde vergeten. Op het moment dat ik m’n schoenen in de pedalen klik en de weg opdraai lacht de wereld me toe.

Een kilometer of veertig rijden, een paar kleine klimmetjes (de benen zaten wel snel vol, pfoe) en weer happy terug in het hotel. Na een douche en wat relaxen ga ik op zoek naar een restaurantje. Het hotel ligt vlak naast een leuk pitoresque straatje met allemaal restaurants. Nu weet ik nog van vorig jaar dat het daar niet goedkoop was, maar ik wil het toch even checken. En daar is ineens een Italiaanse tent die niet duur is. Ik denk niet verder na en ga naar binnen. Dat blijkt een perfecte keuze te zijn. Echt heel lekker eten wat prachtig wordt gepresenteerd voor een normale prijs, perfect.

Ik bereid me in het restaurant gelijk voor op het VMware congres van morgen. Er zijn meer dan 100 technische sessies en ik moet uit zien te vogelen welke ik wil gaan volgen, en dat is niet makkelijk. Het is een luxeprobleem. Normaal gesproken zijn congressen niet aan mij besteed. Soms ga je er heen omdat je nu eenmaal op de hoogte wilt blijven van zaken, dat voelt dan meestal meer aan als een verplichting. Deze week is het anders. De sessies zijn goed, de ambiance is prima en vooral het concept virtualisatie en de producten van VMware zijn enorm boeiend. Ik zal hier later vast nog wel wat meer over kwijt willen.

M’n hotel is goedkoop, maar prima voor mij. M’n kamer is klein en de hoteleigenaar heeft me een extra leegstaande kamer gegeven om m’n fiets te stallen, superbe. Vele hotels zaten vol, deze helemaal niet, dus het is hier heel relaxed. Nu ga ik slapen in m’n 1,80 meter lange bed. Tja, die bedden zijn altijd te klein in La France. En de douche ook. C’est l’a vie. Kan mij ‘t schelen, vandaag is geweldig. En morgen zonder jas naar het werk 🙂