La Marmotte 2009

Hoe vat ik de Marmotte van 2009 samen. Tja, da’s niet zo moeilijk. Warm en zwaar, pijn en afzien. 174km en vier steile bergen, 5 en een half uur klimmen, 5000 hoogtemeters en 40 graden op het warmste moment van de dag, ongeveer 5 liter water gedronken tijdens de tocht en 8092 calorien verbrand.

Leuk is het nog aan de start waar ik om 7 uur in een heerlijk ochtendzonnetje op de eerste rij plaats mag nemen terwijl ik eigenlijk pas volgens mijn startnummer om 7:30u mag starten. Dit dankzij m’n ‘Je Roule Propre’ shirt. Ik rij dus, een beetje onverwacht, al snel de eerste klim op.

De Glandon is zwaar maar ik word beloond met schitterende uitzichten op weg naar en op de top, daar waar ook Elles staat te wachten met verse bidons en een dosis support. De afdaling is gevaarlijk en achteraf zal ik horen dat er wat vervelende ongelukken zijn gebeurd. Gelukkig krijg ik daar niet veel van mee. Tijdens de 24km overbrugging naar de voet van de Telegraph zit ik in een goede groep en zo arriveer ik snel en vrij relaxed aan de voet van de Telegraph. Binnen een uur rij ik over de top en dan is het dalen naar Valoire. De Galibier voelt echt zwaar aan deze keer, en dat komt doordat ik mijn schouder steeds meer begin te voelen en daardoor niet relaxed op de fiets meer zit. Toch verlies ik niet al te veel tijd ten opzichte van 2007.

In de afdaling naar Bourg d’Oisans komt mijn schouder vast te zitten, evenals de spieren aan de rechterkant van m’n rug. Zo is het dalen lastiger dan het klimmen. Ik herstel niet, integendeel, het kost me veel energie om naar beneden te fietsen. Om in Maarten Ducrot termen te spreken: ik zit achterstevoren ondersteboven op de fiets en daardoor daal ik af als een drol. Ik voel er weinig voor om op deze manier de Alpe d’Huez te beklimmen en laat Elles halverwege de afdaling telefonisch weten dat zij niet naar de finishlijn hoeft te rijden omdat ik in het kader van ‘het-moet-wel-enigzins-leuk-blijven’ de klim naar de Alpe d’Huez niet zal gaan rijden. Aangekomen bij de laatste ravitaillering ga ik zitten aan de kant en kijk naar alle fietsers die komen en gaan. Nu is dus het moment aangebroken om uit de koers te stappen, maar ik kan het niet. Langzaam aan begint mijn schouder zich wat te herstellen en ik besluit dat het rijden van een goede tijd niet meer belangrijk is, maar dat het wel tof zou zijn om over de finsh te geraken. Ik ga het proberen en dus kan Elles ook naar boven.

De eerste 3km zijn zo zwaar. In La Gare sta ik zeker 10 minuten tegen een hek met kranen waar water uit getapt kan worden aangeleund omdat ik helemaal op ben. Het is nu ook rond de 40 graden en de schaduw is verdwenen. Daarna nog twee of drie keer echt moeten bijkomen. Mijn duurvermogen sucks ongelofelijk. Pas de laatste 3 km gaan weer in een normaal tempo, ik geef alles wat ik nog heb om zo snel mogelijk uit deze slowmotion klim te geraken. De laatste honderden meters rij ik hard en dat ziet er voor de niets vermoedende toeschouwer nog redelijk stoer uit, het zijn de mooiste meters van de koers en het voelt heerlijk om de finishlijn te passeren. Ondanks dat geploeter op de Alpe, wat werkelijk niet om aan te zien was, ben ik blij niet voortijdig te zijn uitgestapt.

Samen met Elles probeer ik bij te komen van de inspanning maar dat lukt pas echt vanaf het moment dat we uit de massa weg zijn en in de auto stappen en ik mijn rug tegen een zachte stoel kan laten rusten. Ik fiets geen meter meer vandaag. En morgen ook niet. En de dag erna ook niet. En de Marmotte doe ik nooit meer.

2488e van de 5295 die de Marmotte hebben uitgereden (ongeveer 7000 deelnemers)
867e van de 1620 in mijn categorie
9:30u (pfoe)

Dat kan veel beter met een herstelde schouder. Volgend jaar weer dus..?

Meer verhalen vind je hier.