La Cyclomanche 2011

Na twee maanden zonder cyclo’s maar toch een aardig aantal trainingsuren net als vorig jaar weer naar Normandië afgezakt om La Cyclomanche te rijden. Op vrijdagmiddag vertrokken en ergens overnacht. De volgende dag via een kustweg een een lunch in Port-en-Bessin-Huppain aangekomen in Manche. Mooie dag met veel zon en een lekker biertje op een terras in Saint-Vaast-La-Hougue.

 Zoals ik vorig jaar al heb beschreven is de geschiedenis van D-Day goed zichtbaar in deze regio. Het landschap is echter nog veel mooier. De kustlijnen zien er prachtig uit met steile wanden. Het is er erg groen met mooie vergezichten door de heuvels. Verder gebeurt er niet zo veel. Wat betreft de toeristen kom je hier vooral oudere generaties tegen. En winkels met vis direct aangeleverd vanaf de vissersboten. Stapels levende krabben die graag opgegeten willen worden in één van de restaurantjes aan de kade.

De cyclo startte om 8 uur de ex-prof Thierry-Marie die met Amerikaanse vlag op de fiets de rit mocht openen. Dat was ook precies het moment waarop het zachtjes begon te regen. Het was gelukkig niet koud. De eerste kilometers is het een gevecht om vooraan te blijven. De regen nam toe, de snelheid ook. In afdalingen werd flink geremd en geroepen. Ik maakte me niet zo druk om helemaal vooraan te zitten, met als gevolg dat de tweede schifting mij duur kwam te staan omdat ik te ver achterin zat en moest lossen na 30 kilometer.

Er vormde zich een groepje van 6 man waarbij iedereen goed kopwerk deed. Zo nu en dan moest er iemand af en we pikten ook enkele gelosten uit de kopgroep op. Het begon nu echt hard te regenen en de wind nam toe wat het lastig maakte om af te dalen. En aangezien er 2000 meter geklommen werd vandaag viel er best veel af te dalen.

Bij de splitsing van de lange en de grote ronde besloten velen de korte route te pakken vanwege het slechte weer. Ik wilde ook wel maar ik dacht even aan hoeveel kilometer Elles en ik met de auto hadden afgelegd om naar Normandië te komen voor deze wedstrijd en toen de was de keuze niet moeilijk: niet mauwen, doorrijden.

Na 100 kilometer waren alleen een Fransman, die overigens erg goed reed, en ik nog kopwerk aan het doen. Het werd zwaar. Na 120 kilometer nog 5 man over in de groep en de regen was eindelijk gestopt. Na 160 kilometer weer met 8 man, ik vond dat ik wel even rust mocht en heb wat beurten overgeslagen. De Fransman hield de gang er in, vooral op de klimmetjes was het flink doorwerken om hem bij te houden.

Op 1 kilometer van de streep demareert een kerel die nauwelijks kopwerk had gedaan, dat was niet de bedoeling. Ik pak ‘m terug en ga er over heen. Ik kon niet zien wat er achter me gebeurde, maar iedereen reed achter me aan en niemand kon of wilde mij passeren waardoor ik als eerste van het groepje de finish passeer. Eindresultaat: 24e van de 116 die de koers hebben uitgereden (9e in mijn klassement van de 36) in 5:38:20. Beste Nederlander. In het algemeen klassement een spectaculaire stijging van plaats 166 naar 54. Niet slecht. Tevreden.

De organisatie vergastte ons daarna op te weinig stoelen en tafels om rustig te eten, warme cola, onvindbare douches, een saaie prijsuitreiking met een hoop gewauwel door de te hard staande microfoon. Maar vooral de minutenlange solo’s van een leerling-doedelmuzikant en zijn vrienden op de trom en fluit maakten dat we er zo snel mogelijk vandoor wilden gaan. Met gierende banden.

Kortom: mooie route, hard gewerkt, goed gefietst ondanks het slechte weer, geen brokken en een mooie uitslag neergezet.