Lance and me, both 37 years young, both love to cycle in France… not so many differences (besides our length 🙂 )
 |
 |
 |
 |
Nieuwe ketting, alles scherp afgesteld; de lente is begonnen. Bonte groepjes mannen – vooral mannen, het worden er steeds meer – waaien over de wegen en luisteren naar het zingen van de bandjes. Nu zijn ze gelukkig.
Er ploft iets zwaars in de brievenbus. Het is een boek. Een fraai gebonden, rijk geïllustreerd prachtboek van Pieter Cramer en Huug Schipper. Het heet ‘De Nederlandse Toppen top-40, de steilste klimtrajecten op vaderlandse bodem voor fietsfanaten en wielerhelden, in kaart gebracht met schema’s, routes, historische achtergronden en beschouwingen.’
De klim aan de oostzijde van de Col de la Madone is een aanrader. Het is vanuit Nice goed te doen als je over de D6098 langs de kust via Monaco en Monte Carlo naar Menton rijdt. In Monaco rij je overigens over het Formule 1 stratencircuit, inclusief de bekende tunnel. Mijn ontzag voor de F1 piloten is meteen gegroeid als ik zie hoe smal die straten zijn, wetende hoe hard ze daar doorheen vliegen. Nice-Menton is ongeveer 30 kilometer en die gaan relaxed op en neer zodat je zo nu en dan even iets meer dan vals plat mag klimmen, prima om op te warmen voor de Madone. Vlak voor Menton sla je af en rij je over de boulevard het stadje in.
Het VMware congres is weer voorbij en het was leerzaam, leuk en inspirerend. Veel nieuwe ideeen gehoord en gezien, de ontwikkelingen op het gebied van virtualisatie gaan hard en een nieuwe fase lijkt te worden ingegaan als je ziet wat er allemaal gaat gebeuren. Het blijft me enorm boeien en ik raak er enthousiast van. Voorlopig maar eens kijken wat we in de komende periode op kleine schaal hiervan kunnen gaan toepassen op het werk.
Methode hoe je van de herfst in de lente geraakt: je vertrekt op bijvoorbeeld 23 februari 2009 om op 7:50u vanuit huis in de kou en de regen met je winterjas aan en je das om. Je pakt de trein naar Rotterdam en daarna het vliegtuig naar Nice, en om 12:45u sta je in een heerlijk lentezonnetje. En om 16u wordt het dan echt een feestje als je met je racefiets over de boulevard van Cannes rijdt. Nee, zweeft. Het mag duidelijk zijn, het is hier heerlijk. Zon, strakblauwe hemel, de temperatuur ligt boven de 10 graden en er staat een matig windje vanuit zee. Winterjas? Hahahahaha enz..
Jawel, ik heb vanochtend het genoegen gehad een specialized Epic MTB 2008 eens flink te mogen testen. Vijf maanden oud en ziet eruit als nieuw. Met vier andere mannen reed ik vanochtend op de MTB-paden in Loonse en Drunense Duinen. Een heerlijk zonnetje, strakblauwe hemel, iets onder de nul graden en nauwelijks wind. Wat kan het leven toch mooi zijn. We zouden elkaar ontmoeten ergens in Tilburg-Noord, en drie van de vier mannen kende ik nog niet. Bleek dat onderweg daar naar toe de drie mij al hadden zien rijden en mij herkende aan de fiets. Die valt dus wel op. Gezamelijk reden we naar het ontmoetingspunt en vandaar naar de Duinen.
Leuk, voorpret bij het plannen van een aantal fietsroutes aan de Côte d’Azur, in en rondom Nice, Monaco en Cannes.
Nu ik daar toch naar toe ga voor m’n werk eind deze maand kan ik meteen het leuke combineren met het fantastische: fietsen! Nabij Nice ligt de vrij onbekende klim van de Col de la Madone De Gorbio. Schijnt behoorlijk pittig te zijn, en met geweldige uitzichten over de kuststreek. Lance Armstrong trainde hier om zichzelf te testen vlak voordat hij zijn eerste tour won, een legendarische berg dus. En op de weg daar naar toe vanuit Nice rij je over de Col d’Eze en de Col de la Turbie met uitzichten over Monaco
Het is 2009, de dagen worden langer en de belofte van een mooie lente geeft hoop in deze koude dagen. Al enige tijd heb ik de nieuwe routes van de Ardechoise, mijn favoriete fietsevenement, in mijn bezit en dagdroom ik over lange fietsdagen in de Ardeche. De brandende zon aan de hemel, plakkend asfalt, de mooie natuur en een gemoedelijk sfeertje. Bij deze de kaart om zo mee te kunnen delen in de voorpret.
|
|
Jawel, twee weken geleden heb ik de trainingen hervat. Lang niet gefietst met als oorzaak de toch wel flinke blessure aan m’n schouder. Het bindweefsel wat helemaal vast zat is nu weer vrijwel los. Echter het gedeelte tussen het sleutelbeen, de bovenarm en de nek tot aan m’n hoofd is nog pijnlijk en dat nodigt niet uit tot bijvoorbeeld het tillen van accu’s of een avondje gezellig bowlen. Fietsen gaat wel en vanavond voor de vierde keer gereden. Met 6 kilo erbij en geslonken beenspieren zat ik de eerste keer na 45 kilometer helemaal kapot. Maar de tweede rit ging al veel beter en zojuist weer lekker rond de 34 p/u kunnen rijden zonder al te zwaar in te spannen. Is niet wat ik gewend was maar valt me toch niet tegen na twee maanden te hebben moeten toekijken.
Vanochtend werd ik om 04:45 uur wakker, dezelfde tijd dat ik op had willen staan. Daarna werd ik weer wakker om 07:00 uur, de starttijd van de Marmotte. Ik zag al die duizenden fietsers voor me en het leek bijna alsof ik er ook tussenstond. Maar ipv dat ik op de fiets stapte om naar de Glandon te rijden ben ik opgestaan om wat paracetamol te nemen om daarna nog eventjes als een marmot te gaan slapen. Om 15:00 uur werd ik weer onrustig omdat dat ongeveer het moment was waarop ik zou gaan finishen. Nou, dat was het dus wel zo’n beetje.
