De eerste zware jongen van 2011, Les Trois Ballons. Vorig jaar voor het eerst goed uit kunnen rijden, dat wil ik dit jaar weer. Vlak voor de start houdt het op met regenen en we rijden weer met 2500 man richting de eerste Ballon. Voel me niet super vandaag, benen hebben niet zo’n lekker los gevoel. De eerste 99km tot aan de Grand Ballon vraag ik me ook af waar ik weer aan begonnen ben. “Als ik klaar ben mag ik lekker in bad en dan even slapen” zeg ik tegen mezelf.
Op de Grand Ballon zou Elles staan me bidons. Ze staat er niet en ik wil haar bellen maar mijn smartphone met warmtegevoelige scherm weigert. Door de warmte op mijn rug is dat apparaat tijdelijk onbruikbaar. Ik vloek en na 8 minuten kan ik bellen. Ze is door de signaleur de verkeerde kant op gestuurd en staat op de Hünsbruck, één klim en 20km later. Ik daal af en ben er vrij snel. Ik rij ineens wat beter. De Col d’Alsace daarna is een energiezuiger. Ik merk hier dat ik nog wat kracht en uithoudingsvermogen tekort komt.
 |
 |
Na een pitstop in Champagney doorrijden naar de voet van de laatste klim op kilometer 198, en daar heb ik gelukkig nog wat over om zonder stoppen door te kunnen rijden. Na 203km en 8:18u boven, vermoeid maar tevreden. Wel wederom tot de conclusie gekomen dat ik gewoon geen goede klimmer ben. Heel frustrerend omdat aansprekende en heroische ritten toch vooral in het hooggebergte plaatsvinden. Volgende rit over twee weken, de Vaujany. In het hooggebergte.
Leave a Reply