La Ronde Picarde 2009

Het is inmiddels september, de herfst en de najaarsklassiekers staan voor de deur. Na de Marmotte heb ik geen cyclo meer gereden, enkel getraind met La Ronde Picarde als doel. Vrijdagochtend, de dag voor de rit, vertrek ik met m’n pa naar Abbeville om me daar in te schrijven. Daar krijg ik ook een uitnodiging voor een diner de avond na de rit waarbij de prijswinnaars van de Grande Trophee in het zonnetje worden gezet. Lijkt me leuk om eens te zien.

De zaterdagochtend is niet koud en ik rij om 7:30u naar de start. In totaal rijden vandaag zo’n 1000 fietsers mee en dat is een kleurrijk gezicht aan de start. Ik sta redelijk goed vooraan maar vlak voordat het startschot valt kruipen nog een flink aantal fietsers met hoge nummers voor de startlijn en zo heb ik toch een heel pak aan renners voor m’n neus.

De start is altijd hectisch en het is uitkijken voor de mafketels die als gekken naar voren rijden. Het is even vechten voor je positie en dat leer ik steeds beter. Na een kilometer of 60 kalmeert het wat en met de wind schuin in de rug rijden we vlot door. De groep lijkt uit ongeveer 150 man te bestaan en ik zit achterin. Ik weet niet zo goed wat ik kan en ik hou me daarom voorlopig rustig.

Op ongeveer 75 km komen we aan in Ault en na een korte afdaling richting zee draaien we 90 graden naar rechts en daar gaat het direct 15% omhoog. Hier was ik op bedacht. Ik klim soepel naar boven en voel dat ik best goede benen heb. Er staat redelijk wat publiek en dat is leuk. Ook goed voor het moraal is dat een paar renners omvallen omdat ze een verkeerd verzet hebben staan.

De route verloopt nu naar het noorden en we krijgen we te maken met tegenwind. Het gaat constant volledig op de kant, links en rechts van de weg. Het is werken om bij te blijven en een gaatje laten vallen komt je snel duur te staan.

We hebben inmiddels een motard meegekregen en hij zet alle auto’s aan de kant zodat we van de hele weg gebruik maken. De automobilisten werken ook goed mee, dat is heerlijk om te zien. Bij gevaarlijke kruisingen zorgen signaleurs er voor dat auto’s op 50 meter van de kruising stil staan zodat we ruime bochten kunnen maken. Dit is echt heel goed geregeld en daarom is het zo geweldig om aan deze koersen mee te doen in Frankrijk.

Na de splitsing waarbij de 135km rijders naar rechts een weg inslaan dunt de groep uit tot zo’n 80 man. De kilometers vorderen en we rijden flink door met de wind steeds schuin of recht van voren. Vanaf ongeveer 130km komen er steeds meer gaten omdat mensen moe worden. Een aantal keer moet ik even aanzetten tijdens de klimmetjes om gaten die ergens voor me ontstaan dicht te rijden en dat gaat relatief vrij gemakkelijk. Ik herstel snel en merk dat ik er goed bij zit. Lekker.

M’n schouder voelt beter aan sinds een week of twee en dat is fijn. Het scheelt veel energie en ik zit lekkerder op de fiets. M’n trainingen heb ik de afgelopen tijd wat aangepast. Ik train lichter en gerichter in de diverse hartslagzones en aan m’n techniek heb ik ook aandacht besteed, een betere manier van rondjes draaien. Daarnaast hebben m’n ritten naar Amsterdam flink bijgedragen aan m’n duurvermogen. Dit alles merk ik goed als ik na 150km de ravitaillering probleemloos links kan laten liggen en me aan de kop van de groep meld. We hebben nog 30km te gaan met nu de wind schuin in de rug.

Het gaat hard, m’n hartslag ligt constant boven m’n omslagpunt en met nog 20km te gaan rij ik op z’n Joop Zoetemelks zomaar ineens weg van de groep, samen met nog een andere man. Op een klim kan hij niet bijblijven en ik geef ‘m een duw naar boven, we moeten het samen doen want het lukt me niet om alleen tot aan de finish die groep voor te blijven. We pakken nog twee anderen op maar al snel blijkt dat ik alleen het kopwerk moet doen en dat is niet voldoende. We worden bijgehaald en ik blijf op kop, achter de motard aan. Vier kilometer voor de finish wordt er een poging gedaan tot een demarage, ik moet even doorzetten maar kan aansluiten. Met nog 1000 meter te gaan is het parkoers wat lastiger om anderen in te halen en zo kom ik als nummer vijf of zes van de groep over de streep na 5:10:38 uur.

M’n score is niet slecht, 98e van de 497 en 24e in mijn klassement van de 86. Het gemiddelde lag op 35 p/u en met die tegenwind en heuvels is dat niet verkeerd. Misschien had ik wat langer moeten wachten met weggaan want ik had wel de macht om te sprinten, maar dat maakt me niet zo veel uit. Ik heb de rit heel goed uitgereden. De gegevens van m’n Garmin kun je trouwens hier bekijken.

De finish van vandaag betekent ook het einde van het seizoen van de Grande Trophee 2009. Die avond in Eaucourt worden de prijzen uitgereikt tijdens het diner en het is leuk om andere fietsers te spreken. De Fransen zijn gek op tombola’s, oftwel loterijen, en daar profiteer ik vanavond optimaal van. Ieder jaar organiseert Sportcommunication een cyclo op het eiland Guadeloupe, en ik kan in november 2010 naar toe om een rondje van 133km op het eiland te gaan rijden. Wohoo! Samen met Elles naar de Caribbean 🙂

De volgende dag met de auto het eerste gedeelte van de terugreis via de D940 langs de kust terug gereden tot aan Calais, dat is een aanrader. Mooie uitzichten met zicht op de White Cliffs of Dover. Ik wist niet dat Engeland zo dichtbij was. Kortom, het was weer een mooie cyclo in een prachtig gebied.

Meer verhalen vind je hier.