En toen was het al weer tijd voor de Ardechoise. Ook dit jaar rij ik weer drie dagen door de Ardeche op 18, 19 en 20 juni waarbij twee overnachtingen zijn inbegrepen. Anders deze keer is dat er minder kilomters gemaakt worden, namelijk 400, en ik niet alleen rij maar met een Franse vriend, Arnaud Morin, en enkele van zijn copins. Leuke gasten allemaal. Arnaud, Silvain en Yann zijn ronde de 30, Sebastian en André zijn respectievelijk rond de 55 en 65.
In de aanloop naar de Ardechoise heb ik regelmatig email contact gehad met Arnaud. Hij vertelde mij over zijn trainingen en ik vertelde hem over mijn sleutelbeenbreuk. Arnaud woont in Grenoble en heeft fantastische mogelijkheden om het klimmen te trainen, dus na email nummer 6 met weer een verslagje over 13km lange beklimmingen van 10% die goed door hem werden verteerd kreeg ik het idee dat ik het nog wel eens zwaar zou kunnen gaan krijgen. En jawel. Ook de anderen blijken goed te rijden en dat is heel prettig. André gaat zijn eigen gang, hij start eerder en finisht later, de rest wacht op elkaar.
De ouders van de vrouw van Arnaud wonen tegen de start aan in St. Félicien dus vandaaruit vertrekken we om 7:30u ‘s ochtends. De avond daarvoor hadden we kennis met elkaar gemaakt tijdens een diner in hetzelfde huis en dat was wel prettig. De eerste dag rijden we naar Mont Real, een rit van ongeveer 140km. Het weer is prachtig en er zijn zoveel mooie uitzichten dat het echt een feest is om weer de Ardechoise te rijden.
Na de tweede beklimming gaan we wat serieuzer aan de slag. De Col de Mézilhac is 22km lang met een stijgingspercentage van 5% en dat is toch wel weer even wennen. Om mezelf te testen ga ik er vandoor en probeer hoelang ik goed kan blijven. Boven ben ik toch wel moe en dat valt wat tegen. De anderen komen na enige druppelsgewijs aan en zien er veel fitter uit dan ik me voel.
Op 100km begint de volgende strijd om als eerste op de Col de Juvinas aan te komen. Vlak voor de top zijn Arnaud en ik nog over, ik rij weg van hem en hij geeft op. Maar dat was een schijnbeweging en hij zet aan en komt langs me. Ik sta in een verkeerde versnelling en moet als een gek rondjes draaien om bij te blijven, het is net niet voldoende. Terwijl de toeschouwers voor ons weg moeten springen wint Arnaud met een banddikte. De overige cols pak ik met een duidelijk verschil, dit gebeurt me geen tweede keer. Maar ik voel dat ik kapot zit.
In het herbergement krijgen we een goede slaapplek, het eten is wat minder wat mij betreft. We ontvluchten een eetzaal en gaan buiten eten omdat de gesprekken zo galmen dat je helemaal gek wordt, dit ondanks de protesten van de eigenaresse. Ik zit best stuk en verlang naar mijn bed.
De tweede dag gaat het direct ongeveer 25km omhoog naar Col de Meyrand. Ik rij redelijk vlot omhoog en boven neem ik een colaatje. De Col du Pendu win ik weer van Arnaud in de sprint en zo gaat het ook op de klim naar Le Beage (Lac d’Issarlès). Op deze laatste col ontspint zich een mooi gevecht. Arnaud had veel voorsprong bij het begin van de klim en dacht te gaan winnen, en dat dacht ik ook heel lang. Maar met een uiterste krachtsinspanning passeer ik hem 100 meter voor de top en laat hem wenend achter.
Na de Col de Gerbier de Jonc komen we aan bij ons herbergement op 1300 meter hoogte in Les Estables en dat blijkt geweldig te zijn. Le Patron Pierre heeft samen met zijn vrouw een oude boerderij omgebouwt tot een modern verblijf en serveert ons een geweldige maaltijd. En hij is daarbij ook nog eens een perfecte gastheer. Ik rust helemaal uit en geniet van de verzorging.
De laatste dag begint koud met maar 6 graden en een grijze bewolking. We dalen meer af vandaag en dat voel ik in mijn schouder. Ik rij niet lekker en dat is balen. Gelukkig stoppen we in ieder dorpje om te drinken en kaasjes en les saucisons te eten. De Col de Ardechoise weet ik met een flinke krachtsinspanning nog op mijn naam te zetten, maar ik voel al dat Arnaud de laatste klim gaat winnen, de Col de Buisson. Ik rij regelmatig achteraan en mijn schouder is niet gezellig. Op de Buisson rij ik hard naar boven in een alles of niets poging met Arnaud en Silvain achter me aan. Arnoud zet vlak voor de top aan en en ik kan niet hard genoeg volgen zodat hij zich Le Roy de Col de Buisson 2009 noemen.
Finish in St. Félicien, pastaparty, ‘s avonds uit eten met een uitgebreidere groep in het nabijgelegen plaatsje Vaudevant. Et voilá, c’est fini. Á la prochène!
Meer verhalen vind je hier.
Leave a Reply