Crash..

Tja, en was er dus een crash. Dit soort ongelukken zijn altijd heel stom en achteraf zou je willen dat je een andere beslissing had genomen in de aanloop naar het moment van het ongeluk, maar dat gaat niet meer. Fietspad kruist smalle autoweg, een onoverzichtelijk kruispunt door een transformatorhuisje en een dicht struikgewas. De auto van rechts zag ik niet aankomen, pas een seconde voor de impact zag ik ‘m. “Waar komt die nou vandaan?!” dacht ik en probeerde uit ale macht er nog voorbij te geraken.Tevergeefs.

De achterkant van mijn fiets ligt er volledig af, sleutelbeen gebroken en de nodige schaafwonden. Gelukkig is de fysieke schade enigzins beperkt gebleven, en ik hoop wel dat mijn schouder snel geneest want ik wil nog de cyclo’s in Frankrijk rijden. Zeker omdat het zo ontzettend goed ging afgelopen week in Frankrijk tijdens de La Look cyclo. Ik ga er vanuit op z’n vroegst weer te kunnen rijden tijdens Les Trois Ballons op 13 juni. Ohja, een nieuwe fiets zal toch ook nodig zijn..

Eerst a.s. vrijdag een bezoekje aan de chirurg voor een eerste check en verder vooral niet te veel bewegen. Lance Armstrong en ik hebben zo steeds meer overeenkomsten.