Morzine Vallée d’Aulps 2008

De middag na de laatste rit van de Ardechoise staat een verplaatsing op het programma van St. Félicien naar Morzine in de Haute Savoie, niet ver van Genève. Na een rit van 5 uur en terwijl ik onderweg in Genève een hele grote luchtballon in de vorm en de kleuren van een voetbal zie, kom ik aan in Morzine en ben ik nog net op tijd om me in te schrijven voor de wedstrijd.

Na het inmiddels wekelijkse gesprekje met de dame van de organisatie werd me gevraagd of ik mee wil doen aan hun campagne genaamd “Je Roule Propre”. Het doel is om aan alle renners duidelijk te maken dat je geen doping gebruikt, geen etensafval weggooid tijdens de race en je je aan de verkeersregels houdt. Ik zou dan een wielershirt krijgen met de tekst “Je Roule Propre” en deze dan in de komende koersen moeten dragen. Als tegenprestatie zou ik dan weer korting krijgen op de inschrijving van de koersen en een helm. Het leek me een prima idee en zo heb ik mijn eerste shirtsponsor gevonden en ben ik tegelijkertijd de eerste buitenlander die meedoet aan dit programma.

Morzine is in de winter een luxe skigebied. In de zomer is het er vrij rustig en zie je eigenlijk alleen wandelaars, mountainbikers, extreme mountainbikers, parapenters en racefietsers. Voor mijn verblijf van twee dagen in Morzine had ik enige tijd geleden al een mooi uitziend Engels hotel uitgekozen. De kamerprijzen zijn daar in de zomer niet hoog dus dat kwam goed uit, en het leek me wel eens leuk iets anders dan Frans te moeten spreken. Rond 20 uur kom ik aan in het hotel waar de eigenaar en een aantal gasten al in afwachting zijn van mij, we blijken namelijk samen te gaan eten. Ik fris me op in vijf minuten en voorafgaand aan het diner word ik geintroduceerd aan vier keurig gekleedde Engelsen waarvan vooral het oudere echtpaar duidelijk niet gecharmeerd is van mijn korte broek en mijn prachtige edoch fel turquoise gekleurde polo. Op een diner als dit heb ik niet gerekend, dat mag duidelijk zijn. En daar komt bij dat mijn prioriteit ligt bij de wedstrijd Nederland-Rusland en niet bij een stijlvol diner van vier gangen waarbij beleefde gesprekken worden gevoerd over verre reizen, musea en nog meer blablabla waarbij frequent de woorden “lovely” en “oh dear” worden gebruikt. Ik vrees dat dit een lange avond zal gaan worden, en dat wordt geheel waarheid. Tijdens de eerste gang probeer ik voorzichtig even over te schakelen op het onderwerp voetbal om zo de ruimte te creeeren om later de aanval te kunnen inzetten en het “delightfull dinner” voor mij in te korten en niet in overtijd te laten eindigen. Maar deze poging wordt genadeloos getackeld met opmerkingen over ‘hooligans’ en ‘bearchested animals on the stands’, ook al probeer ik duidelijk te maken dat al die oranje gekleurde tribunes niet worden veroorzaakt door onze typisch Nederlandse oranje huidskleur. Er volgt echter een relaas over de meer edele sporten cricket, rugby en zeilen. Het personeel begrijpt de situatie waarin ik mij bevind en deelt mij voorzichtig de tussenstanden mee. Achteraf gezien had ik het dus net zo zwaar met de Engelsen als Oranje met de Russen want pas diep in de tweede helft lukte het me om me te ontworstelen aan deze Engelse overmacht. Ik zag nog net de goal van Ruud.

Gelukkkig heb ik de volgende dag een zware koers zodat ik niet veel kan nadenken over de uitschakeling. Om 5:30 uur ben ik opgestaan om te gaan ontbijten, de kok had op mijn verzoek een bak met pasta klaargezet die ik alleen hoefde op te warmen. Het was al warm buiten en het beloofde een hete dag te gaan worden. Om 7:50 rij ik naar het centrum van de het stadje want daar was vorig jaar de start. Het volledig lege plein maakt mij echter op pijnlijke wijze duidelijk dat de start dit jaar ergens anders is. Leuk begin. Op naar St. Jean d’Aulps want daar blijkt de start te zijn, vijf kilometer verderop en een meter of 200 lager dus een beetje afdalen. Ik rij naar St. Jean d’Aulps in 10 minuten, niet slecht al zeg ik het zelf, en ik ben er om 8 uur. Mijn hoge startnummer geeft mij recht op een plaats vooraan en ik klim over het hek met de fiets. Geen gemopper van de anderen dus dat is prettig. Zes minuten later gaan we van start en rijden we terug naar Morzine om vandaar meteen de Col de Joux Verte te beklimmen.

Dit keer probeer ik niet te hard van start te gaan om eens te kijken of ik nu eens een keer lang goed kan blijven. Hartslag onder het omslagpunt blijven houden, en het liefst een beetje ruim daaronder. Tijdens de klim merk ik ineens dat mijn techniek is verbeterd, daar heb ik op geoefend tijdens de Ardechoise, en dat geeft me een goed gevoel. Het startveld in Morzine is minder groot dan in de andere koersen, de kwaliteit van de renners daarintegen is daardoor gemiddeld veel hoger. Het stemt me tevreden dat ik niet erg veel wordt gepasseerd. De 13 kilometer in 55 minuten afgelegd en dat is langzamer dan vorig jaar maar toen reed ik dik in het rood en nu niet. Afdalen in een warme wind en hup naar de volgende klim.

Het gaat voorspoedig. Ik rij lekker en kom ook de volgende klimmen van de Col des Arces, de Col de Terramon en de Col de Jambaz goed boven zonder te forceren. Het parkoers is dit jaar heel anders dan vorig jaar en ik kan dit gedeelte dus niet meer vergelijken. We worden meerdere malen getrakteerd op prachtige uitzichten op de Mont Blanc en de toppen daaromheen. Na 100 km ben ik toch moe en met de laatste zware klim voor de boeg doe ik het heel rustig aan samen met een paar Fransen. Ik laat me niet opjagen door de groep die soms in korte klimmetjes van me wegrijdt en we beginnen uiteindelijjk gezamelijk aan de laatste klim.

De Col de Joux de la Plane is 13 km lang en gemiddeld 9%. De klim is 11 keer in de Tour de France gereden en Virenque heeft het Armstrong hier een keer heel moeilijk gemaakt. Twee weken geleden is de Dauphiné Liberé hier nog overheen gegaan met Robert Geesink als één van de uitblinkers. Bij de aanvang van de klim passeer ik onverwacht iedereen uit het groepje, ook al gaat het erg langzaam. Het is inmiddels rond de 36 graden, weinig schaduw en er staat nauwelijks wind. Ik heb een bidon met koud water gevuld en gooi steeds wat over mijn hoofd en mijn rug heen, zoals Floyd Landis tientallen bidons leeg gooide over zijn lichaam op dezelfde klim in de Tour van 2006 tijdens zijn miraculeuze comeback. Heerlijk. Tot 5 km voor de top gaat het goed, dan merk ik dat de energie ineens helemaal op is en moet ik vechten om boven te komen. Ik denk dat dit komt door de toch wel pittige Ardechoise van de dagen hiervoor, dus dat is niet zo raar. Deze koers heeft voor mij als voordeel dat de finish niet op de top van een col ligt. De 10 kilometer van de laatste afdaling zouden anders voor deze laatste beklimming moeten worden gereden om zo toch aan een respectable aantal kilometers in de etappe te komen. Dus met dit vooruitzicht kan ik het net volhouden en in de afdaling naar Morzine passeer ik nog een man of vijf en rij na 6:28:12 over de finish. Conclusie: zwaardere rit dan vorig jaar, niet veel sneller gereden maar met drie dagen Ardechoise in de benen mag ik tevreden zijn.

‘s Avonds natuurlijk weer ‘a lovely dinner with the British chaps’. Als het oudere paar gaat slapen blijven we met zijn drieen over en de sfeer wordt relaxter. De volgende dag rij ik naar de Ardeche via de departementale wegen, weg van de snelweg. Duurt lang maar is wel een stuk leuker als je de tijd hebt. Nu vijf dagen rust en over een week de eerste van de twee zwaarste koersen en nog twee korte tijdritten. Ik zie er zoals altijd weer naar uit. Je kunt straks trouwens tijdens de Marmotte op zaterdag 5 juni mijn vorderingen volgen: http://www.grandtrophee.fr/marmotte/cartemarmotte.php?. Voer mijn startnummer 903 in en je ziet waar ik ongeveer ben. Start is om 7 uur, finish naar ik hoop rond 15u, 15:30u.

Vandaag heb ik op internet de video’s bekeken en de verhalen gelezen van Oranje. Met terugwerkende kracht ben ik alsnog erg depressief en ik zal de komende dagen de uitschakeling in alle rust proberen te verwerken.

Eindresultaat Morzine Vallée d’Aulps: 146e van de 246, in mijn klassement 50e van de 89.

Klassement Grand Trophée: nr 8 vd ongeveer 800 in mijn klassement (klinkt wel stoer ondertussen maar komt dus omdat ik meer races rij dan de lager geklasseerden)