Les Trois Ballons 2008

Het is de vrijdag voor de koers dat ik de 500 km naar Champagney rij, apart idee dat het halverwege terug is naar Nederland. Ik kom laat aan, vooral omdat ik de laatste 30km de juiste weg niet kan vinden en een aantal keer heel vriendelijk de verkeerde kant op wordt gestuurd. Het plan om een camping te zoeken blijkt moeilijk uitvoerbaar aangezien er geen te vinden zijn in de buurt van Champagney. Ik krijg een tip van een lokale Fransman om het eens bij Chez Bruno te proberen, een restaurant 4km verderop. Ik had al vizioenen van een ranzig hotelkamertje boven een stinkende keuken, maar niets blijkt minder waar.

Na het “menu cyclist” wat ik aldaar meteen nuttig, begeleidt Bruno mij met de auto naar een huisje vlakbij. Er is een keuken, een zitkamer en er zijn diverse slaapkamers. En.. een televisie om de wedstrijd Nederland-Frankrijk te bekijken. Perfect en precies op tijd! Ik ontmoet ook twee hele aardige Denen, Kim (48) en Gert (59), waarmee ik het huisje deel. Het klikt al vrij snel tussen ons, en de wedstrijd draagt ook bij aan de sfeer. Ook zij blijken erg gecharmeerd van Oranje. Gedurende de wedstrijd groeit mijn ongeloof over de wijze waarop Oranje speelt en uiteindelijk zeven keer scoort in één week tegen de Fransen en de Italianen. Een inmiddels ook nog gearriveerde Fransman kijkt mee en spreekt over een herleving van de tijden van Johan Cruijff en Johan Neeskens. Het duurt die avond nog wel even voordat ik de slaap kan vatten.

De rit is lang, 205 kilometer, en daarom starten we al om 7:15 uur. We staan op tegen half zes en ik neem een pasta ontbijtje. Het zou gaan regenen die dag dus ik vertrek samen met de Kim en Gert goed aangekleed naar de start. Het is een populaire koers, vooral vanwege de centrale ligging, en er zijn naast Fransen ook veel deelnemers uit Nederland, Belgie, Duitsland, Zwitserland en Engeland. Het laat zich raden dat de Nederlanders zich extra laten horen na gisterenavond. Er moet zes keer worden geklommen, waarvan er vier pittige hellingen tussen zitten. Ik rij vrij gemakkelijk de eerste drie hellingen op waaronder de Ballon de Servance en de Le Grand Ballon. Ik merk dat ik sterker aan het worden ben want ondanks dat het tempo hoog ligt rij ik niet in het rood en dat is een fijn gevoel. De ellende begint vandaag pas na 145 kilometer na de vijfde klim, de Ballon d’Alsace. Dan moet er nog 52 kilometer worden afgelegd naar de voet van de laatste klim. In de afdaling doen mijn benen pijn, ik herstel dus niet meer. Dan volgen er 15 km vals plat naar beneden en door weer te moeten fietsen verdwijnt de pijn en schuw ik ook het kopwerk niet. Daarna gaat het op en neer of vals plat omhoog, en dat is het moment dat ik er doorheen blijk te zitten. Na 199 kilometer kom ik eindelijk aan bij de voet van de laatste klim en deze blijkt gemiddeld 12% te zijn met een stuk van 20% ertussen. Kim staat op één kilometer van de voet van de klim, hij is al gefinished want hij deed de 105 km. Hij neemt een foto van me, ik maak een beweging met een vinger langs de keel waaruit blijkt dat ik geen energie meer heb en hij roept dat ik gelukkig zal zijn als ik boven ben over een paar minuten. “Een paar minuten?!” denk ik, “Hoe komt hij daar nu bij, ziet hij niet hoe langzaam ik ga, dit gaat nog uren duren!”. Het lukt me niet om zonder afstappen boven te komen, het lijkt wel of ik stil sta en dat is zo frustrerend. Maar ik ben niet de enige. Een Fransman rijdt naast me en vraagt of ik zie dat hij al de hele tijd probeert weg te demareren van mij. Ik zeg vertel hem dat ik zijn aanvallen exact weet te pareren en dat we daarom gelijk omhoog blijven gaan.

Vlak voor de finish wordt het heel even bijna vlak en ik zet mijn fameuze eindsprint in. Uiteindelijk rij ik over de streep na 8:12 uur en ben ik helemaal leeg. Wel dik binnen de tijd voor een gouden brevet (09:20u), dus ik heb niet slecht gereden. Ik parkeer mijn fiets en sleep mezelf voort naar de tentjes waar ik pasta en cola kan halen. Ik ben blij dat het niet regent want ik heb geen energie meer om mezelf warm te houden. Na enige tijd ben ik wat hersteld en vertrek ik naar het huisje, een rit van 45 minuten. In de afdaling stop ik nog even bij Kim die dapper blijft wachten op Gert, en een paar kilometer verder passeer ik Gert die zal finishen in 10:20u. Na een bad te hebben genomen en de eerste helft Zweden-Spanje te hebben gezien komen Kim en Gert binnen. Terwijl Gert kan douchen gaan Kim en ik op zoek naar een pizzeria want we willen nog maar twee dingen: lasagna en voetbal.

De volgende dag vertrekken Kim en Gert al vroeg naar Denemarken. Ik zwaai ze uit en prepareer me voor de tijdrit van die dag van 13 km met de finish op de laatste klim van gisteren. Ik voel me best goed en heb er zin in. Op het moment dat ik op de fiets wil stappen begin het behoorlijk te regenen. Binnen 30 minuten ben ik omgekleed en heb ik de auto klaar om te vertrekken, terug naar de Ardeche. Geen tijdrit dus. Ik had eigenlijk vooral geen zin in de rit door de regen na afloop van de koers terug naar het huisje.

Het regent veel in de gebieden in Frankrijk waar ik nu ben, maar vanaf donderdag zijn de vooruitzichten een stuk beter. En dat komt goed uit want dan begint de Ardechoise. Ik zie er naar uit, vooral ook vanwege het idee dat ik even relaxed kan rijden. Het is een zwaar parkoers, maar zonder wedstrijdelement. Ik ga ongeveer 450 kilometer fietsen in drie dagen, en waarschijnlijk haal ik er op de laatste dag tijdens de langste etappe van 180 km nog 50 km vanaf aangezien ik op zondag een zware koers in Morzine rij en daar fit wil zijn om weer punten te scoren. En ik hoop dat ik dan wat langer goed kan blijven zodat ik een betere finale kan rijden want dit is nog een probleem. En jawel, de avond ervoor speelt Nederland de kwartfinale, dat wordt weer een onrustige nacht.

Eindresultaat Les Trois Ballons: 352e van de 1031, in mijn klassement 127e van de 301.

Klassement Grand Trophée: nr 14 vd ongeveer 700 in mijn klassement (hoe meer koersen, hoe meer punten je kunt halen)