Afzien na de finish: rond de vijftig verkleumde fietsers in een tochtige kantine, wachtend op de prijsuitreiking. Uitstel zoekend van het onoverkomelijke moment toch naar buiten te moeten, de kou en de regen in, de ruim 6 kilometer lange afdaling tegemoet. Geen mooie finishplaats, geen muziek, alleen dure warme choco, geproduceerd door een mooi glimmende apparaat dat ons per 3 minuten maar één glas kon schenken, ondanks de drie mensen die het bedienden.
De tijdrit ging goed, 43e (02:12:47) van de honderd-en-nog-iets, schat ik. Het was niet zo druk, zal vast iets te maken hebben gehad met de weersvoorspellingen. Jeanny Longo, klaarblijkelijk een jaarlijkse gast, was er ook niet. De start was gelukkig zonder regen, en in de korte aanloop naar de klim bemoeide ik me niet met de jongens die vooraan tekeer gingen, ik reed vrij ver van achteren. Dat is wellicht iets om de volgende keer toch anders te doen want dat scheelt achteraf gezien best veel tijd. De klim naar de Alpe d'Huez ging in ongeveer in 1:02 uur. Boven aangekomen regende het flink en er waaide een straffe wind. De afdaling ging goed, het bekende Alpe d´Huez gedeelte nog in de kou en regen, en als een wonder kregen we een adempauze op het vlakkere tussenstuk, daar waar we langs de diepe ravijnen reden, richting Villard Reculas, om daarna aan de westzijde van de berg weer de volle laag te mogen ontvangen. Gelukkig kreeg ik het niet koud, ik had dan ook flink wat shirtjes aan en daaroverheen een windbeschermer. Op m'n rug nog een regenjack voor de zekerheid (thnx Erik).
De klim naar Vaujany ging deze keer erg rap in vergelijking met drie dagen terug, dat scheelde meer dan 20 minuten. De finish lag een kilometer of twee hoger dan ik had verwacht. Dat was een minder aangename verassing, ook omdat ik vlak voor het door mij vermeende eindpunt een prachtige eindsprint inzette, de Franse renner voor mij inhaalde alsof hij stilstond, de bocht om knalde, en daar waar ik de finish verwachtte alleen maar een aantal beregende auto´s, geparkeerd langs een verlaten weg aantrof. Zo´n actie voel je dan wel even, teminste, ik wel. De Fransman passeerde me vrij kort hierna, zich waarschijnlijk afvragend wat me bezielde. Doorfietsen en niet zeuren, je kunt niet veel anders. Deze renner, en ook meteen twee anderen, alsnog vlak voor de echte finish met zo´n zelfde actie ingehaald, dat had hij kunnen verwachten. Erg leuk om te doen zo'n tijdrit, maar graag iets warmer de volgende keer. Of een auto klaar hebben staan die je terug brengt naar een hotel. Het Engelse team dat ik tegen kwam op de Col d'Ornon vorige week en afgelopen zondag tijdens de Vaujany had goed gescoord en ging met een aantal bekers naar huis.
Als laatste wil ik nog een beeld schetsen van hoe serieus deze wedstrijden worden genomen door diverse deelnemers. Vanochtend reed ik iets na acht uur weg op de fiets. De camping ligt tien kilometer van Bourg d'Oisans vandaan en dat leek mij een aardig ritje om de spieren een klein beetje los te fietsen. Bij het verlaten van de camping realiseerde ik me dat ik iets vergeten was. Dit is overigens een patroon dat zich bij mij constant herhaalt. Ook al heb ik alles goed voorbereid, er is altijd iets wat ik vergeet. Naarmate ik mij daar minder aan stoor lijkt het patroon wel steeds meer hiaten te vertonen, dus ik probeer dat door te zetten. Helaas moest ik nu wel omkeren om een inschrijfnummer te noteren, iets wat ik dus helemaal niet erg vond om te doen, en ik reed naar de tent terug. Toen zag ik tot mijn lichte verbazing een man op zijn racefiets, gemonteerd op een rollerbank naast zijn auto, hard zwoegen. Opwarmen voor de tijdrit. Nu is dit plaatje in wielrennersland niet vreemd. Voor de beroepswielrenners is het dé manier om zich voor te bereiden op dit soort ritten, vlak voor de start flink de hartslag opjagen en het lichaam al op volle toeren laten werken. Net als in de F1 het opwarmen van de banden een essentieel onderdeel is. Ik verwachte het alleen niet hier op de camping tegen te komen. Het is ook niet zo'n gek idee om dat te doen als je je realiseert dat de jongens die vandaag de Alpe d'Huez als eersten passeerden hier iets minder dan 50 minuten voor nodig hadden, dat red je niet als je benen en je lijf in de klim pas op gang komen. Een minuut per kilometer sneller dan ik…
Morgen schijnt de zon weer plannen te hebben om zich te laten zien zodat ik mijn kleren kan laten drogen, ook die van de training van gisteren. Ik kan niet wachten.
Leave a Reply