De eerste klus in Morzine zit er op. En die werd uitgevoerd in de zon, hoera! Het was een hele mooie rit, ongelofelijke uitzichten en een goede sfeer tussen de rijders. Mocht je je zorgen maken of ze hier wel een beetje doorfietsen dan kan ik je geruststellen: er wordt hier heel hard gereden..
| Vanaf m’n camping was ik samen met een Franse buurman naar Morzine gefietst, even opwarmen. Het startsignaal was iets na 8 uur en direct vanaf het begin ging het erop. Ik ben flink naar voren gereden en na een kilometer of vijf begon meteen de pittige klim naar de Col de Joux Verte (1760m). Dat was niet mis, in rap tempo omhoog. Steeds zo rond de 15km p/u terwijl er toch stukken tussen zaten van 10%. De klim was een kilometer of tien lang en dat was wel weer even anders dan de bergjes die ik de afgelopen tijd heb geklommen. In België weet je dat er snel een einde aan de pijn zal komen. Hier in de Alpen duurt dat even wat langer. |
 |
Na de eerste afdaling vormde zich een groepje dat in heel rap tempo op de volgende rij beklimmingen afging. Constant rond de 45/50km per uur, en iedereen de kop overnemen.. Het ging me prima af al schrok ik wel een beetje van de snelheid, soms dik 35 km p/u met vals plat omhoog. Na 47 km de begonnen we aan de Col de Corbier (1230m), zes kilometer lang. Het ging vanaf nu alleen nog maar op en neer. Deze klim ging ook erg hard en na 6km in een moordend tempo omhoog te hebben gefietst waren we op de top. Daar heb ik het magneetje van mijn snelheidsmeter bijgesteld want er werd geen snelheid meer geregistreerd. Dat betekende wel dat ik de groep kwijt was, het was kiezen. Ik wilde weten hoever we te gaan hadden in de beklimmingen die nog zouden volgen. |
| Een ander groepje vormde zich al snel met ongeveer hetzelfde tempo. Het werd me wel duidlijk dat dit niet een cyclo is die wordt gereden door toeristen. We passeerden de Col du Taillet (1035m) en de Col des Arces (1175m). Die laatste was op 91km en toen klopte de man met hamer tegen me aan, of zoals mijn Amerikaanse buurman op de camping zei: “You got the Doink”. Vanaf dat moment was ik een mooi richtpunt voor al die mensen die me inhaalden. Ik moest maar wachten tot ik me beter zou gaan voelen, maar dat is niet zo leuk als er bijna alleen maar klimwerk is. |
|
De Col de Jambaz (1027m) en de Col de Terramon gingen niet van harte. Deze werden gevolgd door de zware 10km lange klim van de Col de Ramaz (1557m) na 124km. De eerste zes km daarvan waren echt zwaar, die gingen met maximaal 10km gemiddeld per uur. En ik maar proberen uit te rekenen hoe lang ik dan over die 10km zou doen…. Ik begon overigens wel te herstellen en in te halen. Niet veel, drie man geloof ik, maar ik werd in ieder geval niet meer ingehaald. De Ramaz had een vreselijk linke afdaling met heel veel gravel op de weg. Gelukkig ging dat goed en toen volgde de laatste klim van 5km op de Cote d’Arboz. Uit m’n tenen moest het blijkbaar komen gezien de blaar op mijn linker grote teen. In de afdaling richting de finish samen gereden met een Fransman en dat was leuk. We gingen op het vals plat echt hard, dat kon ik nog wel. Rond de 50 km per uur en Morzine naderde dan ook snel. Nog twee kleine klimmetjes en daar was de finish. En m’n eerste gouden brevet. |
 |
Leave a Reply