Steven Rooks Classic 2007

Voordat het startschot was gevallen viel de naam al regelmatig bij de mensen om mij heen: La Redoute. De zwaarste klim van deze koers boezemd veel ontzag in, ook al is deze nog zo kort. Eenmaal onderweg lieten velen weten het niet te zien zitten. Slechte benen, geen goede dag en dan ook nog de Redoute. Lopen zou het worden. Ik zou vandaag voor het eerst gaan kennismaken met de legende..

Om 8:40 uur werd de bel geluid door Guus Meeuwis. Dit betekende het startsignaal voor de ongeveer 2500 renners. Het weer was niet echt feestelijk. Grijze lucht, 11 graden maar gelukkig droog. Dat zou echter niet lang duren, dat het droog bleef bedoel ik. Na 10 minuten vielen de eerste druppels en dat werden er steeds meer. Ik startte ergens middenin en had even nodig om los te draaien met de kou. Na een kilometer of twee ging ik naar voren rijden. Soms samen met anderen en soms alleen. M’n benen voelden goed en m’n fiets draaide weer lekker. Na 20 km kwam ik na een solo inhaalactie in en groepje terecht dat vrij hard ging. Op de meeste klimmetjes reden een aantal van die jongens me er snel af, maar ik haal ze altijd weer in. Alsof ik iets langzamer op gang kom en dan niet meer te stoppen ben.

De eerste ravitailering op 47 km liet ik links liggen. Dat was geen probleem, ik had genoeg voeding en drank bij me. De regen bleef maar naar beneden komen. Het afdalen was hierdoor niet alleen moeilijker maar ook kouder. Ik zag uit naar een klim om weer warm te worden. Gelukkig was ik zo slim geweest om de dag voor deze koers nog van die niet zulke elegante schoenbeschermers te halen zodat ik tenminste droge voeten zou houden.

We naderden de Redoute die op 87 kilometer in het parcour zat. Ongeveer 3 km voor de klim verloor een renner vlak voor mij z’n bidon. Hij baalde. Ik gaf hem mee dat dit wel een slimme zet was zo vlak voor de klim om 500 gram te lossen. Daar kon hij zich wel in vinden. Hij zei nog dat Boogerd ook nooit met een bidon naar boven rijdt. Inderdaad, daar had hij gelijk in. Zou ik ook wat ‘verliezen’? Toch maar niet gedaan.

La Redoute: 292 meter hoog, 1650 meter lang klimmen, gem stijgingspercentage 10%, maximum 20%. Beneden aan de voet van de Redoute lagen de matten voor de tijdwaarnemingssystemen. Na deze gepasseerd te hebben ging het direct stijl omhoog. Na een bocht naar rechts werd de klim steiler en liep langs een stuk snelweg. Ik weet nog dat ik dacht dat het er minder idylisch uit zag dan ik me had voorgesteld. Dat was ongeveer het laatste ‘positieve’ wat ik dacht voor de komende minuten want toen kwam het 20% gedeelte. Dat deed dat pijn. Ongelofelijk pittig. Mijn benen branden helemaal en het ging maar met 10km per uur omhoog. Ik dacht aan afstappen, nooit meer fietsen, waarom ben ik hier aan begonnen. En wat kan ik kwijt raken aan gewicht, eten, bidons, m’n wielen? Ik worstelde, ook met mijn versnellingen en dat kostte me wat tijd, maar kwam boven. Over de tijdregistratiematten fietsen, even lachen naar de fotograaf (lukte niet) en even bijkomen. Het herstel ging eigenlijk redelijk snel en ik zette al na een paar honderd meter de achtervolging in op een groepje dat voor mij reed. Later zou blijken dat ik een snelle tijd had gereden op de Redoute die dag.

Na 100 kilometer volgde de Cote des Forges, ook met tijdregistratie. Hoogte is 301 meter, de klim is 2000m lang, gemiddeld 5% stijgeningspercentage en maximaal 11%. Dat viel erg mee. En bovenop de top een videocamera waar ik naar heb gezwaaid. De beelden vind je hier terug. Op 112 kilomter lag een veel zwaardere klim van 2 km met gemiddeld stijgingspercentage van 8%. Na de Cote des Forges was ik mijn groep kwijt. Die waren nog aan het klimmen. Ik ben doorgegaan en heb niet meer omgekeken, dat was ook lastig met al die regendruppels op m’n bril.

De ravitaillering op 96 km had ik meegepakt, die op 126 km weer niet (de cyclo was erg goed georganiseerd). Het blijft cool om een leeg gedonken flesje met energydrink tijdens het rijden in volle vaart in de berm te gooien. Net echt. Nu reden ook weer de mensen op het parkoer die 100 km fietsten en niet zo snel waren. Ik haalde de een na de ander in, niemand kon in m’n wiel blijven. De laatse 10 km waren tamelijk vlak met wind tegen, toch dat stuk nog rond de 35 km p/u weten te rijden. Na 153 km kwam ik aan bij de finish in 05:06:40. Voldaan, moe, pijn in de benen, maar lang niet zo erg als na de Shimano Fiets Challenge (SFC). Dat lag niet aan het parcour, meer aan mijn iets andere aanpak. Het opvallende was dat ik in tegenstelling tot de SFC helemaal geen inzinking heb gehad. Net iets meer gegeten en naast de dorstlesser ook een energy drink gebruikt. Dat lijkt allemaal goed te werken. En nu is zojuist het voor mij toch wel verassende eindklassement gepubliceerd op internet:

Eindklassement: 78e van de 1367 (!)
Klimtijd Redoute: 35e van de 854 (!)
Klimtijd Forges: 145e van de 1371

De foto’s en video’s vind je hier .